شادابی پوست در ظاهر افراد بسیار مهم است. استفاده از اسیدهای زیبایی و یا حمام شیر (اسید لاکتیک) توسط کلئوپاترا و یا وان شراب توسط رومیان جهت پاکسازی پوست و افزایش شادابی آن به گذشته های دور برمی‌گردد.

همچنین استفاده از مواد پاکسازی کننده با خاکستر نیز در پاپیروس بدست آمده از 3500 سال پیش از مبداء تاریخ مصر نقل شده است. نخستین اقدام عملی پیلینگ به دهه 1870 باز می گردد که بوسیله خمیر لایه برداری و پاکسازی صورت‌های چرب یا خشک انجام می‌گرفت.

پیلینگ یا لایه برداری به معنای برداشتن قشر سطحی از روی پوست است، که در کنار انواع روش‌های زیبایی و پاکسازی قابل انجام می‌باشد. در واقع توسط این عمل یک لایه سطحی از سلول‌های مرده روی پوست که حاوی چروک‌های ریز، آکنه و جای آن، لکه‌های تیره  است برداشته می‌شود. در نتیجه مواردی مانند کدر بودن، زبر بودن، منافذ باز و چروک های ریز کاهش یافته و پوست حالتی شاداب و باطراوت پیدا می کند.

پیلینگ به دو روش فیزیکی و شیمیایی قابل انجام است. در روش فیزیکی استفاده از محصولات ضعیف لایه بردار توسط شخص باعث لایه برداری می‌شود و نیاز به مراقبت خاص ندارد، اما در پیلینگ شیمیایی که فقط می‌بایست توسط پزشک انجام شود تخریب و برداشتن لایه سطحی روی پوست جهت بهتر شدن ظاهر پوست و از بین رفتن چربی، آکنه یا لکه ها و چروک‌های پوستی است و نیاز به مراقبت خاص و تحت نظر پزشک دارد. خصوصا پس از پیلینگ شیمیایی لازمست پوست در برابر آفتاب به شدت مراقبت شود.

محصولات پیلینگ برای سنین مختلف با توجه به نیاز پوست با تشخیص توسط پزشک قابل استفاده است، که از این میان میتوان به اسیدهای زیبایی و یا انواع ماسک‌ها اشاره کرد.